لابلای صفحات اینترنتی به مطلبی برخورد کردم که دیدم عبور از آن ظلم به مظلومیت شهدا و همسران شهداست. خواندم خانم نعیمه اشراقی نوه امام مطلبی را در صفحه فیس بوک خود گذاشته که شاید خواسته با سخره گرفتن این مظلومیت،‌ لحظاتی را به تفریح بپردازد. حالا روی سخنم با اوست:

خانم اشراقی هر که هستی باش و به هرخانواده‌ای که تعلق داری،حرفی نیست. اما این تعلق، تو را مصون نمی کند که در برابر توهین و تحقیری که به زنان دلسوخته شهدا روا داشته ای بگذریم و سکوت کنیم.
من خود به خانواده شهدا تعلق دارم. به یک شهید پس از جنگ. هرچند فرقی ندارد شهید، شهید است. بسیار هم با همسران شهدای جنگ و بعد از جنگ همنشین بوده و هستم تاب حرفت را نیاوردم. تنم لرزید. تمام لحظاتم به درد گذشت و چند دقیقه ای به سکوت و رنج سپری کردم اما در دلم نه نفرین کردم و نه ناسزا گفتم فقط دوست داشتم کاش نام خانواده مردی بزرگ را یدک نمی کشیدی و اینچنین سخیف نمی گفتی. بگذار نام خمینی و راه خمینی که مردان بزرگی در راه و آرمانش که همان آرمان اسلام ناب است شهید شدند، مقدس بماند. ویرانش نکن!

گمان نکنم درد دل و سختی و رنج و مشقت یک همسر شهید را درک کرده باشی. یقینا درنیافته ای که اینچنین در صفحه اجتماعی چنان نوشتی که دل بدخواهان امام خمینی(ره) را هم شاد کردی که از تو خواستند ادامه دهی. دست مریزاد به تو!
دلم طاقت نیاورد از رنجی که بر همسران شهدا رفت دفاع نکنم و سخن نگویم. دانستم دل همه همسران شهدا از توهین تو چنان به درد آمده که مهدی همت را برآشفته کرد.
داغ جنگ و تحریم هنوز بر دل همه مردم ایران هست. بیراهه نیست بگویم بیشترین رنج را همسران شهدا متحمل شدند و بارگران زندگی و تربیت فرزندان را به دوش کشیدند.‌ آن وقت که همسران مظلوم شهدا در تنهایی و دشواری مصائب زندگی را تحمل می کردند و با چشمانی خیس اما دلی پرامید شب را سر می کردند،‌ سالهای جوانی عمرشان را با مشقت گذراندند تا فرزندان و یادگاران شهدا را همچون پدران بزرگوارشان به سرانجامی نیکو رهنمون شوند کمتر از مظلومیتشان سخن رفت وآنان حیا کردند و دم برنیاوردند اما حالا چه راحت این سرمایه های معنوی حراج می شوند!
سخت است برایم بگویم این زنان مظلوم که حالا به میان سالی هم نزدیک شده اند چه سخت بر آنان گذشت این سالها... شاید آن هنگام بودند کسانی که در فروشگاههای مارکهای اروپایی سرگرم خریدهای آنچنانی بودند.
چه راحت به سخره گرفتی همه این رنج و دلتنگی ها را ...
حرف آخر اینکه؛ یادداشت را از صفحه فیس بوکت حذف کردی، رنج دل شکستگی از توهینی را که به همسران مظلوم شهدا به جا گذاشتی چگونه پاک خواهی کرد؟!
خاک پای شهدا و خانواده های شهدا بودن لیاقت می خواهد که باید از خداوند بزرگ طلب کرد.

*زیبا اسماعیلی