نکته مهم این است که دیپلمات‌های آمریکایی در برخورد با ایران و ماهیت این کشور اسلامی سردرگم هستند. آمریکا عادت دارد با حاکمان عرب فرصت‌طلب روبرو شود نه روحانیونی که در ایدئولوژی‌شان هستند. البته هنوز مشخص نیست روحانی بتواند از سد موانعی که بر سر راه مقامات سابق وی بود عبور کند.

 

 

این روزنامه در ادامه نوشت: جهان عرب شاهد حاکمان بسیاری بوده که جاه طلبی آنها برای قدرت با زبان ایدئولوژیکی که  به آن اعتقاد نداشتند نمود مشخص بود. جمال عبدالناصر از سوسیالیسم عربی صحبت می کرد، در حالیکه محتوای برنامه او باشکوه جلوه دادن مصر و معرفی خود به عنوان قدرتمندترین فرد منطقه بود. صدام حسین زیر پرچم حزب بعث، رژیم‌ خونخوار خود را توجیه می‌کرد.

 

با توجه به تعهد ایدئولوژیک ضعیف این دیکتاتورها، ثابت شده که مسیر استراتژیک آنها انعطاف‌پذیر بوده است. تمام این حاکمان تمایل داشتند که در صورت منفعت، با آمریکا رابطه داشته باشند.

 

نیویورک تامز نوشت: اما انقلاب ایران نظامی را روی کار آورد که با بقیه نظام های خاورمیانه مدرن فرق داشت. ماموریت جمهوری اسلامی بازیابی نیروهای عدالت گستر و راست نیروهای خیر آماده کنند. ایران با وجود تمام هزینه‌ها و سختی‌ها، برعلیه کسانی که آنها را نیروهای "تبهکار" می داند، به ویژه آمریکا و متحدانش، اقدام کرده است. این حکومت خود را مسئول هدایت توده‌ها به سمت عدالت و رستگاری می‌داند. مخالفت با امپریالیسم و صهیونیسم سنگ بنای اعتقاد آنهاست.

 

با این وجود هیچ کشوری نمی‌تواند صرفا بر پایه ایدئولوژی دوام آورد. ایران باید به اقتصاد خود رسیدگی کند، با خواسته‌های منطقه‌ای روبرو شود و حتی با دشمنان چانه‌زنی کند. جوانان و طبقه متوسط ایران وقتی فرصت یافتند به کسی رای دادند که وعده رهایی به آنها می‌داد. بخش‌هایی از این حکومت دینی تلاش کرده است مسائل تند اعتقادی را تا حدودی نرم کنند و به خواسته مردم برای یک زندگی معمولی پاسخ دهند. روسای جمهوری ایران، از رفسنجانی گرفته تا خاتمی، امید داشتند توازنی را در زندگی جامعه برقرار کنند ولی همه آنها در تکمیل این اقدام با شکست مواجه شدند.

 

نیویورک تایمز در ادامه نوشت: اکنون روحانی وارد شده است. وی آخرین سیاستمداری است که باید مشکل ترین اقدام  برقراری توازن را آزمایش کند. متاسفانه ابتکارها و برنامه‌های او باید در چارچوب ایدئولوژی نظام جمهوری اسلامی  باشد.

 

این روزنامه در ادامه مدعی شد: اقتصاد متلاشی ایران و نارضایتی مردم ممکن است آیت الله خامنه‌ای را برای انتخاب روحانی تسلیم کرده باشد، اما او همچنان مانعی بر سر راه رئیس‌جمهور است.

 

در انتهای این مقاله آمده است: در ماه‌های آینده روحانی و دیپلماتهایش تلاش خواهند کرد گام هایی هر چند محدود را برای حل مسئله هسته‌ای بردارد و باید از این اقدامات استقبال کرد. اما پشت همه این اقدامات، هنوز رهبر و متحدان او قرار دارند که به آمریکا بی اعتماد هستند.